astral işler

 gülüşü ile dünyaları bana vermişti, şimdi başkalarının hayatının can damarı olduğunu düşündükçe deliriyor insan.. 

 uykular korkmuştu, gizlenip en kuytuya onları kimseler bulamasın diye saklanıyorlardı. xanax belirdi çekmecelerin en açılmazlarından birden.. seni uykulara karşı savaşında desteklerim dedi..  bir iki derken o da yenik düştü gecenin karanlığı içinde kendisini gösteren, gözlerimin içine saplanan ışıklara karşı.. olsun dedim, mücadeleye devam..  gelmiyordu uykular, biralar ardı arkasına dökülürken boğazımdan aşağı, gönderilen iki kalp emojisine takılmıştı gönlüm..  gerçeklikle, sahteliğin yol ayrımında yalnız başıma gitmem gereken bir yoldaydım, uykular kaçak, xanax ölmüş, elimde sadece kırmızıya boyanmış kalpli bir ekran görüntüsü varken.. 

Rusça değildi sevmelerimiz, yada Hint filmleri kadar karmaşık bir sokağımız olmadı. Kediler çizme de giymezdi düşlerimizde. Biz en sakin olanından birer fırtınaya yakalanmış. Türküler tutturup, bulutlara isyan etmişiz. Belki de bizim en büyük suçumuz geri dönmeyi aklımızın hep bi köşesinde tutuyor olmamız. Ey astral şimdi sen aynaların karşısında kendinle gurur duy, değiştirebilidğin kadar mantıklı bahaneler al yanına.  Gidiyorsun astral en karanlığından.  Geceye karışarak gidiyorsun.  Bu sefer kalmasın gözün üç kuruşta, geri dönmeye ihtiyacın bile olmayabilir..

Kitaplarda akıcı geçen cümlelerin arasında verilmiş dip notlar gibi hissediyorum kendimi, ara ara hayatın değerli olduğunu hatırlatmak için aralara serpiştirilmiş, okuyucuyu bir an olsun hayatın akışından çevirip aşağıya merakla bakmaya, beni görmeye iten dip not işaretleri. Aşağıda ne yazdığını ben bilemem, ona yüklenen anlam sadece okuyanlarda vardır.  Ben coşkun cümlelerinin arasındaki kesintili bir dip not olarak kalacağım hayatlarında. Devam ettikçe ara ara dikkatlerini dağıtarak bana bakmak zorunda kalacakları. Ne yapalım kitap yazacak kadar, okunacak kadar dolu dizgin bir yaşamım olmadığı için kendimi suçlayamam ki.

kışın gelmediği söyleniyor, hala kavurucu sıcaklar var tepemizde ama içimde yağmurlar, karlar dökülmüş dört bir yana. en çok ayaklarım üşürken hissediyorum kışı, ayak parmaklarımın acısını hissederken anlıyorum zamanın kışı gösterdiğini.. bir şeylerden uzak kalmışlık, yeni bir hayata alışırken şimdiye kadar yanında olmasını istediğin hayallerin arkada kalmışlığı artık kendini iyiden iyiye hissettiriyor.       uyuyor, uyanıyorsun. zamanın geçişine fırsat vermek hepsi o..  iki uyku arası bir hayat, ellerin avuçların bomboşken akıp gidiyor..         seviyorsun, hiç sevmediğin kadar. o da seni seviyordur muhakkak, lakin hayallerim diyorsun, hayallerim vardı ve onlara sarılırdım eskiden..        gelişinle büyük mutluluk getirdin elbette, gitmenle büyük bir boşluk açacağın da kesin, ama hayallerime ne oldu güzel insan?         hayallerimi ardımda bırakmamam gerektiğini sen söylerdin, sonra bir baktım hayallerim kaybolmuş..boşlukta dolanır olmuşum, keyif aldığım bir havada asılı kalma hali gi

büyük sözler vermemek gerekiyor hayata dair.. seni çok seviyorum gibi.. başkasını sevdiğini hissettiğin an anlıyorsun sevgiye biçtiğin değeri.. hoşçakal minik kuşum sonsuza kadar hoşçakal..