astral işler

tüm gerçeklerim ile burada yalın ayak karşındayım.. söyleyeceklerim vardı sonra susup gözlerimi kapatacağım söylemeye başladığımda anladım asla anlamayacağını söylemeye başladığımda kapadım gözlerimi susmaya başladım ben de susmak söyleyeceklerim varken susmak öyle sıralı cümlelerim yoktu halbuki.. sıralı duygularım kalmamıştı.. sıraya geçmiş acılarım, kaygılarım vardı sadece cümlelere dökmekten çekindiğim. karşındaydım işe ayaklarım, ellerim üşümüşken karşında sonra konuşmak için tüm nefesimi topladım.. boşaydı harcadığım nefes, boşaydı sana göre anlatacaklarım bilemezdin söylemek istediklerimin gerçeğin ta kendisi olacağını ben sustum gözlerimi kapattım nefesimi tuttum sen de orada var olmaya, varlığımdan bi haber hayatına devam etmeklikle meşguldün. karnıma giren, kalbime yükselen ağrılarım vardı. gözlerim kapalı, nefesimi tutmuş orada bekliyordum..

yılın aynı çöküntü hissi ve tükenmişlik duygusunun yoğun olarak hissedildiği dönemine girmiş bulunuyorum.. ne gariptir ki periyodikliği bozulmuş durumda bu sefer, her yıl düzenli olarak mayıs ayı ortalarına oğru olduğum yerden kaçma hissi kaplarken içimi bu yıl içe çökme mekanizmam daha hızlı ilerledi ve ocağın ortası gelmeden yakama yapıştı.. havada asılı kalmışçasına, ayak uçlarım ve burnum karıncalanmış şekilde seyrediyorum etrafı.. ne yaptığımın ya da nerede olduğumun önemi yok aslında, verilen emirlere uyup "yaşıyormuş" hissi oluşturmak adına hareketlerde bulunmam gerekiyor, sırf öyle istendiği için hiç sevmediğim halde yediğim yemeğin olağanüstü olduğunu söylemem gerekiyor mesela, neyse konumuz o değil havada asılı kalmışlık, sürükleniyor olmak asıl meselemiz.. Büyük bir çarpışma yaşamış ve paramparça oluşumu büyük bir sessizlik içinde izliyorum, çünkü ses iletilmiyor burada, dudaklarımı kendi kendime ayna karşısında oynatabiliyorum sadece.. dışarıya yalıtılmış bi